Het losstaan van één specifieke traditie beaam ik als legitiem, maar het losstaan van traditie als zodanig beschouw ik als slechts één zijde van een munt, en als niet geheel terecht. Enerzijds is uitsluitend *nu* van belang, en daarin valt traditie inderdaad weg, maar anderzijds is het van belang ook te blijven erkennen wat precies de bronnen zijn geweest voor het inzicht dat 'louter nu van belang is'. Dat zijn toch de teksten uit de verschillende oosterse non-dualistische tradities, de teksten die juist omdat ze het tijdloze benadrukken, nu nog volkomen tijdloos en fris zijn gebleven. Ik zie het als wezenlijk dat ook de westerse leraar deze oosterse tradities onder de aandacht blijft brengen - althans de tijdloze kern ervan, datgene wat na onderzoek overblijft als waardevol, en wat om die reden het verdient om zo helder en verstaanbaar mogelijk in westerse taal vertaald en doorgegeven te worden.
